ทานเป็นเครื่องสะเบียงของเรา เมื่อเราได้ทำไว้พอแล้ว เราจะเดินทางไกล เราก็ไม่ต้องกลัว

อุปมาเหมือนคนเดินทางมาวัดนี่แหละ
ถ้าเราไม่ได้เตรียมอะไรมามันก็ไม่มี
ถ้าเตรียมมาแล้วเราก็ไม่ต้องกลัวอดกลัวอยาก กลัวทุกข์กลัวยาก
ของเก่าเราได้ทำมาไว้

ถ้าเราไม่ได้ทำมาแล้วเราก็ไม่ได้
อยากได้สิ่งโน้น อยากได้สิ่งนี้ อยากเป็นโน้น อยากเป็นนี้ เราไม่ได้ไม่ได้สร้างไว้ อยากได้ มันก็ไม่ได้

ถ้าทำไว้แล้ว สร้างไว้แล้ว ไม่อยากได้มันก็ได้ นี่แหละทานบารมี เหตุนี้ให้พากันเข้าใจ

เราให้ทานร้อยหนพันหนก็ตาม อานิสงส์ไม่เท่า เรานั่งสมาธินี้มีอานิสงส์เหมือนทำบุญอย่างที่สุดแล้ว
ปฏิบัติปูชา บูชาอย่างเลิศ อย่างประเสริฐแท้

ตึกร้านอาคารมันสุขมันทุกข์เรอะ มันก็ไม่ใช่
ใจนั่นแหละมันทุกข์ ใจนั่นแหละมันสุข

สุขเพราะเหตุใด
สุขเพราะใจสงบ

ทุกข์เพราะเหตุใด
ทุกข์เพราะใจไม่สงบ มันไปก่อกรรมก่อเวรไม่หมดซักที กรรมเก่าก็ไม่หมด กรรมใหม่ก็เติมเรื่อยเข้าไป
มันจะหมดได้รึ หยุดเสียทีซี่ กรรมน่ะ
อย่าไปยึดเอากรรมซี่ ยึดเอาอันใดมันก็เป็นกรรมอันนั้น

วางให้หมด ปล่อยให้หมด ละให้หมด ให้เหลือแต่พุทโธ ผู้รู้อันเดียวเท่านั้น

จากหนังสือ หลวงปู่ฝั้น อาจาโร โครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่มที่ ๑๑ หน้าที่ ๖๓๙

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
๖๑.๐๖.๑๒