อารมณ์นี่ถ้าเราไม่มีสมาธิแล้วเราก็ไม่มีทางให้มันสงบได้

แต่ถ้าเรามีสมาธิเมื่อไหร่เราก็มีทางให้จิตนี้มันสงบลงไปได้
ความสงบของจิตนั้นคือความเป็นสมาธิ
ความเป็นสมาธินั้นก็คือการผลิตพลังจิต
การผลิตพลังจิตนั้นก็คือการผลิตสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้แก่ตัวของเรา

เมื่อเรามีพลังจิตมากขึ้นแล้วความสุขก็มากขึ้น
เมื่อมีพลังจิตมากขึ้นแล้วความแข็งแกร่ง ความควบคุมจิตใจของเราก็สามารถควบคุมจิตใจเราได้ อย่างนี้

เพราะฉะนั้นสมาธิจึงเป็นการผลิตพลังจิต พลังจิตนั้นเมื่อผลิตขึ้นมาแล้วก็สะสมไว้ที่จิตของเรา
ก็เรียกว่าเมื่อเราทำหลายครั้งเข้าพลังจิตมันก็แก่กล้าขึ้น เขาเรียกว่าบุญแก่กล้าขึ้น

พลังจิตนั้นน่ะคือตัวบุญ
ทำไมพลังจิตจึงเรียกว่าตัวบุญ เพราะว่ามันเป็นที่รวม เมื่อเราผลิตพลังจิตเมื่อไรพลังจิตนั้นก็จะนอนเนื่องในจิตใจของเราอยู่ไม่หายไปไหน ก็ติดตนตามตัวเราไปได้ตลอด

เมื่อเป็นเช่นนั้นเราก็ควรมีเวลาให้แก่ตัวของเราบ้าง

การนึกพุทโธนั้นน่ะมันเป็นประโยชน์ทุก ๆ คำ
ทำไมถึงเป็นประโยชน์

เพราะว่าเมื่อเรานึกพุทโธแล้วอารมณ์ต่าง ๆ มันก็จะรีบหนีไป พอเราเลิกนึกพุทโธแล้วมันก็เข้ามาใหม่ ก็ยังดีว่ายังมีเวลาที่ให้อารมณ์มันหนีออกไปจากใจของเราบ้าง ไม่ใช่อารมณ์มันหมักหมมอยู่ไปโดยตลอด

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๔ หน้าที่ ๑๙๐
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
สุขาปฏิปทาขิปปาภิญญา

๖๐.๐๘.๑๖