. อย่าลืมตน ให้สำนึกตน ให้ดูตน
อย่าไปดูผู้อื่น อย่าเพ่งโทษผู้อื่น ใครทำไม่ดีก็เป็นโทษของเขา โทษของผู้อื่น
จะได้รับความทุกข์ก็แม่นตน ได้รับความสุขก็แม่นตน
เขาทำดีเขาก็ได้รับความสุขของเขาเอง

ให้ดูตน ดูทุกอิริยาบถ ยืนเดินนั่งนอนให้ฝึกตน ให้มีสติกับตน
ให้เร่งทำเมื่อร่างกายให้โอกาส เมื่อร่างกายยังดีอยู่ ยังแข็งแรงอยู่ ทำความเพียรก็ได้อยู่
ครั้นแก่มากครือเรานี่ก็บ่ทันแล้ว ได้รับทุกข์ยากทั้งหลายก็ไม่ได้ เครื่องมันเก่าแล้วจะทิ้ง ครือมันไปกับเจ้าของซื่อ ๆ ก็ทำท่าจะล้มแล้ว

เราต้องมีความสำรวมมีความระวังอย่าให้ใจคะนองสนุกสนานไปในอารมณ์ มีกามารมณ์ ต้องหักห้ามมีสติอย่าปล่อยไปตามอารมณ์

ให้ขะมักเขม้นทำความเพียรภาวนาพุทโธแล้วให้มีสติสำรวมใจอยู่ เอาอิทธิบาทสี่
ตอนเช้าให้มีความสำรวม กายสุจริตตัง
กลางวันให้มีสติระวังกายให้เป็นสุจริตให้วาจาเป็นสุจริตให้ใจเป็นสุจริตอยู่
ค่ำมาก็ให้กายวาจาใจเป็นสุจริตอยู่

ให้เดินจงกรม นั่งสมาธิ ให้ชำระนิวรณธรรม คือ อารมณ์ กามฉันทะ พยาบาท ถีนมิทธะ วิจิกิจฉา อุทัจจะ-กุกุจจะ ให้ชำระอันนั้นเสียให้ใจบริสุทธิ์

ยามใดก็ชำระอันเดียวนั่นแหละ ครั้นชำระอันนี้แล้วไม่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ ไม่มีราคะโทสะโมหะมาเกลือกกลั้ว จิตไม่เศร้าหมองแล้วจิตบริสุทธิ์ผุดผ่อง

จิตบริสุทธิ์แล้วอยู่ที่ใดก็มีความสุข ทำการงานอยู่ก็มีความสุข
ความสุขติดตามผู้นั้นไปเหมือนกันกับเงาตามตนไปอยู่ทุกอิริยาบถ ยืนเดินนั่งนอน

จากหนังสือ อนาลโยวาท หลวงปู่ขาว อนาลโย หน้าที่ ๓๐๐

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
๖๑.๐๗.๑๖