“คนเรานี่ไม่ถึงคราวตายไม่วายชีวาวาท ใครพิฆาตเข่นฆ่าไม่อาสัญ
ถึงคราวตายวายชีวัน ไม่มีใครฆ่าฟันก็บรรลัย”
การที่เราพากันทำสมาธินั้นเราก็พาสร้างพลังจิตเพื่อปูพื้นฐาน

คือเราจะทำพื้นฐานของเราใหญ่หรือเราจะทำพื้นฐานของเราเล็กนั้นมันสุดแต่เราจะมีความตั้งใจ

บางคนนั้นคิดว่าอยากจะไปนิพพานเร็ว ๆ เขาก็ต้องทำฐานเล็กหน่อย สมถะก็น้อยหน่อย
ถ้าหากว่าบางคนก็อยากคิดว่าอยากจะทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวมก็มีฐานใหญ่หน่อย

คนเราจะมีฐานจิตนี่ต่างกัน ฐานจิตเล็ก ฐานจิตใหญ่

เมื่อฐานจิตใหญ่เหมือนกับโอ่งใหญ่อย่างนี้ มันก็ใส่น้ำหลายกระป๋องมันกว่าจะเต็ม
แต่โอ่งเล็กนี่ใส่กระป๋องเดียวก็เต็มแล้ว อย่างนี้เป็นต้น

เพราะฉะนั้นในการที่เรามาทำสมาธิ หรือว่ามาฝึกสมาธินี่ เราก็คิดว่าโอ้ยทำไมมันไม่ได้สมาธิซักที โอ้ยทำไมมันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ต้องไปคิด

การทำสมาธินี่เรามีหน้าที่ทำเราทำ
เราทำเมื่อมีโอกาสทำเราทำ
ไม่ต้องไปคิดว่าเราบุญน้อยวาสนาน้อย
เราทำไปเรื่อย ๆ แล้วสิ่งนี้มันจะเป็นนิสัยของเรา

อย่างท่านพระพากุละนี่ท่านทำมาปรากฏว่าประมาณ ๕ แสนชาติ ท่านกล่าวไว้ในคัมภีร์ว่าท่านได้บำเพ็ญสมาธิมาประมาณ ๕ แสนชาติ

ของเรานี่เราจะบำเพ็ญมากี่ชาติเราก็ยังรู้ไม่ได้
เพราะฉะนั้นมีหน้าที่ทำแล้วอย่าพากันประมาท สร้างพื้นฐานสมาธิของเรานี้ให้เข้มแข็ง ก็จะสามารถบรรลุธรรมได้สมความตั้งใจ

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๓ หน้าที่ ๗๒
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
สุขาปฏิปทาขิปปาภิญญา

๖๐.๑๐.๑๔