การทำสมาธิให้เกิดขึ้นแก่จิตของเราได้แต่ละครั้งนั้นเป็นการสะสมบุญที่ยิ่งใหญ่

เมื่อเราได้เจอหรือพบคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่แนะนำเราให้ทำสมาธิให้เกิดขึ้นนั้นเราก็อย่าพากันประมาท พยายามหาหนทางที่จะสละเวลาให้แก่ตัวของเรา

เราคิดว่าร่างกายอันนี้เป็นตัวของเรา แล้วเราก็พยายามจะทะนุถนอมแต่ร่างกายเท่านั้น ก็ยังไม่ถูกต้องนัก

ร่างกายนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของตัวของเราแต่ว่ามันเป็นสิ่งที่จะต้องเกิดแล้วต้องสลายตัวไป
ส่วนตัวของเราที่แท้จริงนั้นได้แก่ใจ เพราะใจนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ตาย

เมื่อเราทำสมาธิ เราทำบุญต่าง ๆ สร้างสมขึ้นมามากขึ้นตามลำดับ ตัวของเรานี้ก็จะกลายเป็นตัวธรรมะ หรือกลายเป็นผู้ที่มีความสุขหรือมีความสำเร็จขึ้นมาในตัวของเรา

ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงได้แนะนำพวกเราและสอนว่า “ธัมโมหะเว รักขะติ ธัมมะจารี”
ผู้ปฏิบัติธรรมพระธรรมย่อมรักษา
รักษาบุคคลผู้นั้นไม่ให้ตกไปยังนรก ไม่ต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ไม่ต้องไปเกิดเป็นเปรต อสูรกาย
แต่จะต้องกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ที่มีความบริสุทธิ์และสามารถที่จะสร้างบารมีเพิ่มขึ้นจนกว่าจะบรรลุ

นี่คือพลังจิตหรือสมาธิหรือบุญที่เราได้สร้างธรรมะขึ้นให้แก่ตัวของเรา

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๓ หน้าที่ ๔๒
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
สุขาปฏิปทาขิปปาภิญญา

๖๐.๑๐.๐๕