เราควรจะต้องรู้ว่าอาหารใจของเรานั้นก็มีเหมือนกับอาหารกาย

ใจของเรานี้ถ้าไม่มีเครื่องอยู่ เครื่องอยู่เขาเรียกว่าวิหารธรรม
ไม่มีเครื่องอยู่ใจก็เคว้งคว้างไม่มีหลัก ไม่มีที่ยึด
เมื่อใจไม่มีที่ยึดมันก็เรียกว่าขาดสติ……

คำว่าเสียสตินั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับมนุษย์ทั้งหลาย

เพราะว่าเรามีสติอยู่เราจึงได้พากันรู้เรื่องและพากันเข้าใจ
เมื่อเราเข้าใจในธรรมต่าง ๆ เข้าใจในสิ่งต่าง ๆ ที่จะมาเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงน้ำใจนี่ก็ต้องมาจากคำว่าสติ

เพราะฉะนั้นถ้าไม่มีสติเมื่อไร สติหมดไปจากตัวเราเมื่อไร เมื่อนั้นก็จะต้องเกิดอาการ เขาเรียกอาการบ้า ความบ้าก็เกิด

ทำไมถึงเรียกว่าบ้า
เพราะว่ามันไม่มีสติ ไม่รู้ พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง อย่างนี้
ความที่จะเป็นคนบ้าขึ้นมานั้นน่ะมันมีปัจจัย คือการไม่สามารถที่จะดำรงสติไว้ได้

เมื่อเป็นเช่นนั้นเป็นคนแต่ว่าไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เพราะขาดสติ
แล้วก็นอกเหนือจากนั้นก็ทำให้เป็นความลำบาก หรือว่าทำให้เป็นความลำบากต่อครอบครัว ทำความลำบากให่แก่ชุมชน
ถ้าสมมติว่ามีคนบ้ามากขึ้นนี่มันก็ทำให้สังคมปั่นป่วน

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๒ หน้าที่ ๓๓๓
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน

๖๑.๐๒.๑๕