การบริกรรมก็แปลว่าเป็นผู้ที่ทำแล้ว ทำอีกในที่เดียวกัน เรียกว่าบริกรรม
เพราะฉะนั้นคำที่ทำให้จิตเป๋นหนึ่งได้มากเพียงใดนั้นนั่นคือประโยชน์ของการที่เราสร้างพื้นฐานของเราให้หนาแน่น

ทีนี้การสร้างพื้นฐานนั้นไม่ใช่ว่าการนึกพุทโธนั่นน่ะก็นึกพุทโธไปเฉย ๆ เพียงนึกพุทโธอย่างเดียวนี่ก็ถือว่าเป็นบุญ
เพราะฉะนั้นบุญทั้งหลายจึงกลับกลายมาเป็นพื้นฐานที่มีความสำคัญอย่างยิ่งเหมือนกัน

เหมือนอย่างกับพระเวสสันดรที่ท่านได้บริจาคทุกสิ่งทุกอย่างไปนั่นคือสร้างพื้นฐานที่ใหญ่ยิ่ง พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามีพื้นฐานที่ใหญ่ยิ่ง
เพราะฉะนั้นการสร้างก็ต้องสร้างที่ใหญ่ยิ่ง เมื่อเรามีพื้นฐานพอสมควรเราก็สร้างพอสมควร

แต่อย่างไรก็ตามต้องคิดว่าการที่เราบริกรรมพุทโธนั้นน่ะประโยชน์เกิดขึ้นมากมายจริง ๆ

เกิดขึ้นจากจะทำให้จิตเป็นหนึ่ง
เกิดขึ้นจากจะทำจิตให้มีสติ
เกิดขึ้นจากการทำจิตให้เกิดเป็นสมาธิ
อย่างนี้เรียกว่าเป็นประโยชน์มหาศาล

ในการที่เราบริกรรมพุทโธไปในแต่ละครั้งนั้นนึกว่าเราทำไปอย่างนั้น อย่างนั้นแหละ
หลวงพ่อบอกว่า หรืออาจารย์บอกว่าให้นึกบริกรรมพุทโธ ก็พุทโธไปตามก็อย่างนั้นแหละ
ถ้าคิดว่าอย่างนั้นแหละมันก็ไม่ใช่

เพราะมันไม่ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าธรรมดา
การที่ทำจิตของเรามาที่พุทโธได้นั้นถือว่าเป็นการดึงจิตที่เข้ามาหาขั้นพื้นฐานที่เราจะได้ปิดอบายภูมิได้

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๒ หน้าที่ ๕๗
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
สุขาปฏิปทาขิปปาภิญญา

๖๐.๑๒.๑๒