img_3371
มีโอกาสได้ดูละครไทยทางช่อง3 เรื่องนางอาย ฃึ่งเป็นหนังสือนวนิยายที่ชอบอ่านมากๆสมัยเรียนหนังสือ แม้เมื่อเรียนจบแล้วบางครั้งก็ไปหยิบมาอ่านอีก
เป็นนวนิยายใสๆที่สนุก น่ารัก

อ่านแล้วมีความสุขมาก

พอเห็นว่ามีการนำมาสร้างละครไทยหลังจากไม่ได้ดูละครไทยมานานหลายปี จึงเปิดย้อนหลังดูตอนที่1 ของนางอาย ยุคปัจจุบัน ที่ผู้จัดพยายามที่จะเอายุคปัจจุบันเข้าไปใส่ อาทิ เรื่อง วัยรุ่น ใช้ โทรศัพท์มือถือ ใช้อินเตอร์เน๊ต ใช้เซลฟี่
เพื่อให้ละครดูทันสมัย

แต่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงในเรื่องอื่นๆของเรื่องที่ยังดูไม่ปัจจุบัน อาทิ โรงเรียนคอนแวนต์นี้ไม่มีอินเตอร์เน๊ตในการสอนนักเรียน

การสร้างละครยุคเก่ามาสร้างในยุคใหม่จึงต้องพิถีพิถันในเนื้อเรื่องแล้ว ตัวละครก็ต้องสำคัญ เรื่องนี้ สายสุดาเป็นน้องพระเอก

พระเอกค่อนข้างดำ ดูเป็นไทยๆ แต่สายสุดา หน้าตาเป็นฝรั่ง ขาว

การเดินเรื่องค่อนข้างช้า อืดอาด เพราะคงไม่สนุกนั่นเองเลยรู้สึกทรมานที่จะดูให้จบตอน แต่ก็ดูจนจบละ

นางเอกเป็นเด็กเข้มแข็ง โดนแกล้งให้ล้มลง น้ำตาไหลเป็นหยดใ้ห้เพื่อนสมน้ำหน้า กลางคืนคิดถึงบ้านนอนร้องไห้ กลับออกเดินไปถึงรั้วบ้านพระเอก ให้โดนจับได้

สายสุดาฉี่ราดกางเกง จนนางเอกออกไปข้างนอกกลับเข้ามายืนเข้าแถวแล้ว เพื่อนถามสายสุดา ทำไมกางเกงเปียก

แล้วเปียกอย่างนั้นสายสุดากลับเข้าห้องนอนได้อย่างไร

นี่เป็นการเขียนบท ที่คนดูเห็นแล้วขัดแย้งกันเอง

ส่วนพระเอกก็ทำหน้าเคร่งจนดูดุเกินไป ไม่เป็นธรรมชาติ กับนางเอก ขณะที่กับคนอื่นหน้าตาดูดีไม่เก๊ก ทำไมต้องมาเก๊กกับนางเอกฃึ่งเพิ่งเจอตัวกัน

ทำไมต้องเก๊กถึงขนาดนั้น

บางบทที่ต้องให้นางเอกพับผ้าคลุมเตียงอยู่นานหลายนาที คนดูลุ้นอยู่นานว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรสื่ออะไร ก็คงจะแค่ให้รู้ว่านางเอกทำอะไรไม่เป็นแม้กระทั่งพับผ้า เป็นลูกรมต.เลยหยิบจับอะไรไม่เป็นเอาเสียเลย

ทั้งที่นางเอกเป็นเด็กฉลาด มีไหวพริบ ร่าเริง ฃุกซน มีแม่ที่สามีชมว่าเหมาะสมเป็นกุลสตรี แต่ลูกพับผ้าไม่เป็น

การเขียนบทจึงเป็นเรื่องสำคัญที่จะให้ละครเดินไปอย่างสนุก ชวนติดตาม หรือ อืดอาด จนไม่อยากดูต่อ หรือไม่ก็เน่าอย่างที่เคยพูดกัน

ก็ขอเอาใจช่วยให้”นางอาย”ดูแล้วราบรื่น สนุก สมกับที่ผู้เขียนนวนิยายได้แต่งเอาไว้ เพราะมันยากที่จะเอาตัวหนังสือออกมากระโดดโลดเต้น ฃึ่งมีรายละเอียดทั้งภาพและเสียงทั้งการแสดง ต้องสอดคล้องไปกันหมด

มิฉะนั้นมันจะไม่น่าติดตามดูตอนต่อไป
กระดุมเงิน