เวลาที่เราจะสะสมธรรมะ เราก็สะสมทุกวัน ไม่ให้มันเป็นวันว่างเปล่าไปเฉย ๆ

เมื่อเราสร้างพระธรรม พระธรรมก็เป็นที่พึ่งให้แก่เรา

เหมือนกันกับเราสร้างสวนผลไม้ จะเป็นสวนทุเรียน สวนเงาะ ลางสาด มังคุด ลองกอง สุดแล้วแต่
ตอนที่เราสร้างสวนมันก็ลำบาก ต้องขุดดิน รดน้ำ เพาะพันธุ์ กว่าจะเป็นขึ้นมา
แต่ว่าพอมันโตขึ้นมาแล้ว มันก็รักษาเจ้าของ ใครมีสวนผลไม้เยอะก็ได้เงินเยอะ

ฉันใดก็ดี เรามีธรรมะเยอะก็เหมือนกับขุมทรัพย์ เราก็ได้ขุมทรัพย์เยอะขึ้น

อย่าให้กาลและเวลาล่วงไปเปล่า ๆ เพราะกาลเวลาไม่ได้ล่วงไปเฉย ๆ มันเอาชีวิตเราไปทุกวัน

ชีวิตนี่มันไม่แน่นอน มันไปได้ทุกขณะ ร่างกายเรานี่ยังมีความหมายอยู่ ถ้าหมดชีวิตไปเมื่อไรก็หมดความหมาย
เหมือนกับท่อนไม้กับท่อนฟืน มันเป็นอย่างนั้น

จากหนังสือ ธรรมะรุ่งอรุณ ๙/ธรรมะฟ้าสาง หน้าที่ ๘๒
พระธรรมมงคลญาณ (พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)

(จบเล่มที่ ๙ จากงานสวดลักขีปี ๒๕๖๑)
สวนพนาสนธิ์ ๓/ศูนย์สัมมนาป่าพนาสนธิ์-แบ่งปัน
๖๑.๐๖.๐๒