ธรรมะสวัสดี – รักษาตน รักษาใจ
เนื่องด้วยเรานั้นรักตัวเรา เราจึงต้องรักษาตน
ตนนั้นมีกาย และมีใจ การดูแลรักษาตนจึงดูแลที่กาย และที่ใจ
การดูแลร่างกายนั้น มองเห็นได้ไม่ยาก สมัยนี้โลกแห่งวัตถุได้เจริญไปมาก และรวดเร็ว การเดินทางรอบโลกไม่ยากแล้ว เรื่องราวต่าง ๆ รู้กันได้อย่างรวดเร็ว เพราะการสื่อสารที่พัฒนาไปอย่างมาก
แต่ทิศทางของการพัฒนาโลกนั้นเป็นสิ่งที่น่าเป็นห่วง ประชากรโลกเติบโตขึ้นถึงระดับ 7,200 ล้านคน เกิดความอ่อนแอทั้งทางด้านเศรษฐกิจ การเมือง และสังคม การที่จะดำรงตน ตั้งตนไว้ให้ได้นั้นดูเหมือนจะยากขึ้น การแข่งขันสูงขึ้น ทั้งการแข่งขันภายในประเทศ และการแข่งขันกับคนจากต่างประเทศในการเปิดเสรี
การที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ เป็นโอกาสที่ดีมาก ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวว่า ยากนักยากหนากว่าจะเกิดมาเป็นมนุษย์ได้ โชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ และยิ่งเรามีร่างกายที่ปรกติ มีจิตใจที่ปรกติ ถือว่าเป็นลาภอันประเสริฐ และมนุษย์เรานั้นมีดี มีดีกันทุกคน
การรักษาตนนั้น เป็นการรักษาดี และเพิ่มดีแก่ตน
โลกในยุคนี้สมัยนี้มีสิ่งกระตุ้นมาก เนื่องด้วยโลกแห่งวัตถุมีการลงทุนพัฒนาไปมาก ทำให้เกิดการกระตุ้นเพิ่มทั้งความโลภ ความโกรธ และความหลง เรียกว่า เพิ่มกิเลส
เพื่อที่จะรักษาตน พัฒนาตน ให้มีความสุข มีความเจริญ จำเป็นที่จะต้องนึกถึงศีล นึกถึงธรรม หากสังคมขาดศีลธรรมเมื่อไหร่ ก็วุ่นวายเกิดโกลาหลกันแล้ว หากภายในครอบครัวขาดศีลธรรมก็แย่แล้ว ถึงคราวที่จะบ้านแตกสาแหรกขาด หากตนเองขาดศีลธรรมแล้ว จะเกิดความสุข ความเจริญได้อย่างไร ขาดศีลธรรมแล้วความทุกข์และความเสื่อมก็จะเกิดขึ้นกับตน
เพื่อที่จะรักษาตน เพื่อที่จะเจริญก้าวหน้า เพื่อที่จะพบกับความสุขและความสำเร็จ อย่างแท้จริง และยั่งยืน ต้องอาศัยความดีเท่านั้น อาศัยศีลธรรมเท่านั้น เป็นเครื่องอยู่ เป็นหนทางในการดำเนินชีวิต
เบญจศีล เป็นพื้นฐานที่สำคัญ จะสูงหรือต่ำแค่ไหนก็อาศัยเบญจศีลเป็นพื้นฐาน ไม่ไปทำร้าย ไม่ไปทำลายชีวิตผู้อื่น ไม่ไปขโมย หรือไปลักทรัพย์ หรือไปโกงผู้อื่น ไม่ไปผิดประเวณีลูกเมียผู้อื่น ไม่ไปโกหกหลอกลวงผู้อื่น ไม่ไปเสพสุรา หรือยาเสพติด ไปด่างพร้อยในข้อใด ไปล่วงละเมิดในข้อใด ก็เกิดทุกข์โทษเวรภัยแก่ตนทั้งนั้น เป็นเรื่องที่น่าคิด เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องสำรวมระวัง เป็นสิ่งที่ควรได้ศึกษาอย่างละเอียด เพื่อรักษาตน
เบญจธรรม เป็นธรรมที่ควรรักษาให้อยู่กับตน รักษาได้จึงชื่อว่ารักตนจริง ความเมตตาและความกรุณา การหาเลี้ยงชีพด้วยความสุจริต ความสังวรในกาม ความมีสัจจะ ความมีสติสัมปชัญญะ นี้เป็นพื้นฐานที่สำคัญ ควรที่จะได้ศึกษาในเรื่องของธรรมให้มากขึ้น
อย่างไรก็ตามการที่รักษาตนได้ดีนั้น สำคัญสุดอยู่ที่การรักษาใจ เนื่องเพราะต้นเหตุนั้นมาจากใจ หากกำลังใจไม่พอก็ยากที่จะหักห้ามใจได้ ยากที่จะอดทนต่อความยั่วยวนได้ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องรักษาใจไว้ให้จงได้ กายนั้นยังต้องรับประทานอาหาร เพื่อดำรงกายให้อยู่ได้ ใจนั้นก็ต้องการอาหารใจในแต่ละวันเช่นเดียวกัน การให้อาหารใจนั้นเพื่อเพิ่มกำลังใจ การที่จะเพิ่มกำลังใจนั้นไม่ยาก ทำได้โดยการทำสมาธิ ทำสมาธินั้นไม่ยาก โดยการทำใจให้สงบ เริ่มต้นใช้คำบริกรรมเป็นเครื่องอยู่ของใจเมื่อถึงเวลาที่ต้องการพักใจ ใจก็จะสงบจากอารมณ์ จากความคิดนานัปการ พลังจิตหรือกำลังใจก็จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อเราได้ทำสมาธิ เมื่อเราทำสมาธิที่ถูกหนทางแล้ว นอกจากเป็นการรักษาใจแล้ว ยังเป็นหนทางที่ทำให้เพิ่มกำลังใจให้แก่ตนได้ เมื่อกำลังใจดีขึ้นแล้ว การควบคุมตนเองก็ดีขึ้น ศีลธรรมก็ดีขึ้น ความรับผิดชอบก็มากขึ้น สติปัญญาก็ดีขึ้น
อานิสงส์ของการทำสมาธินั้นมีมากมายมหาศาล
ด้วยเหตุที่ว่า เรารักตน หากเรารักตนจริง เราก็รักษาดี เพิ่มดีให้แก่ตน ชีวิตก็จะมีความสุขความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป เกิดประโยชน์ต่อตน เกิดประโยชน์ต่อครอบครัว เกิดประโยชน์ต่อสังคม ประเทศชาติ และเกิดประโยชน์ต่อโลกต่อไป
รังสรรค์ อินทร์จันทร์
ที่ปรึกษา งานพัฒนาบุคคลสู่ความเป็นเลิศ
24/01/2559
ใส่ความเห็น